مطالب برگزیده

برخی از مشروطه گرایان که دلداده دوره مشروطه قاجار بوده و نسبت به روشنفکرانی مانند میرزا ملکم خان، طالبوف، تقی زاده و حتی محمدعلی فروغی و در یک کلام روشنفکران مشروطه اول و دوم نوستالژی دارند، مشروطه را برجسته تر از انقلاب اسلامی دانند. یک دلیل این برتری انگاری اساسا این است که مشروطه به معنای واقعی کلمه انقلاب نبوده و به نوعی تحت اندیشه انگلیسی و تجربی گرایی رخ داده و جریان چپ اثر چندانی در آن نداشته است. قابل توضیح است در مشرب انگلیسی با توجه به محافظه کاری و منطق تدریجی، انقلاب به معنای فرانسوی و روسی آن که انقلاب غلبه است مورد وازنش و نفی قرار می گیرد. قایل اشاره است که روشنفکری در ایران در ابتدا و حوالی دوران مشروطه بیشتر صبغه انگلیسی و محافظه کارانه داشته است. استناد مؤکد کسانی مانند طالبوف و ملکم خان به مونتسکیو و جان لاک حاکی از نگاه لیبرالی غالب در آن مقطع بوده است. در ادامه پی از دهه سی، مشرب روسی در آن قوی تر شد. در برهه انقلاب اسلامی روشنفکری ترکیبی از نگاه روسی و فرانسوی را به دوش می کشید که بعضاً آمیخته با گرایشات اسلامی هم بود. در نهایت در شرایط امروز، قاطبه روشنفکری با یک سرگردانی عجیب مواجه است. از سویی از انقلاب گریزان است و از سویی خود به شدت تخاصم گرا و انقلابی و است و حتی خشونت کلامی دارد. هرچند انقلاب اسلامی انقلابی خشونت بار به معنای دقیق و اخص آن نبود و یرواند آبراهامیان هم به درستی انقلاب اسلامی را به عنوان انقلابی بدون خشونت وصف می کند. این به آن معنا نیست که خشونتی در انقلاب اسلامی رخ نداده است بلکه به آن معنا است که خشونت، عامل تعیین کننده پیروزی و تکوّن آن نبوده است. برخی دیگر که دو رخداد مشروطه و انقلاب اسلامی را مرتبط دانسته و انقلاب اسلامی در دور, ...ادامه مطلب