روان‌گردان "ال.اس.دی" چطور سیگنال‌های مغز را مختل می‌کند؟

به گزارش اقتصاد نیوز به نقل از ایسنا؛ پژوهشگران اخیراً با بررسی اسکن مغزی چند فرد که داروی ال. اس. دی مصرف کرده بودند توانستند دریابند چگونه این دارو بر فعالیت مغز تأثیر می‌گذارد.

اسکن مغزی افرادی که این دارو را مصرف کرده بودند، نشان داد که مواد شیمیایی موجود در این دارو بخشی از قشر مغز را با سیگنال‌هایی که به طور معمول فیلتر شده‌اند، فریب می‌دهد.

این دارو اجازه می‌دهد اطلاعات از تالاموس، به ناحیه‌ای به نام "قشر کمربندی قدامی"(posterior cingulate cortex) وارد شوند و از ورود جریان اطلاعات به قسمت دیگری که "لوب گیجگاهی"(temporal cortex) نام دارد، جلوگیری می‌کند.

این اختلال در ارتباطات به حواس پرتی ، ایجاد توهم یا داشتن حس سعادت پس از مصرف منجر می‌شود که دانشمندان آن را "خودباختگی"(ego dissolution) می‌نامند که در آن یک شخص احساس از هم پاشیدن خود را دارد.

خودباختگی یا از خود بیگانگی حالتی روانی است که ممکن است در یک نفر یا یک گروه به وجود بیاید. در این حالت فرد خود را بی‌ارزش می‌داند. در نتیجه ارزش‌ها و هنجارهای خود را هم بی‌اعتبار می‌شمارد. بنابراین سعی می‌کند ارزش‌ها و هنجار فرد دیگری (یا گروه دیگر) را که از نظر او کامل و آرمانی هستند را بدون تفکر پذیرا باشد.

در این مطالعه، پژوهشگران ۲۵ فرد سالم را مورد بررسی و آزمایش قرار دادند تا تأثیر داروی ال. اس. دی را بر روی آنها بررسی کنند و در گروه دیگر آنها از روش پلاسیبو استفاده کردند.

"پلاسیبو" به معنی «خوب خواهم شد» به استفاده از روش‌های درمانی صوری و تلقینی گفته می‌شود که می‌تواند با فریب بیمار، اثر مثبتی در روند بهبودی وی داشته باشد.

دانشمندان می‌خواستند یک فرضیه را که بیش از یک دهه قبل مطرح شده بود، آزمایش کنند. این فرضیه ادعا می‌کند که ال. اس. دی سبب اختلال در عملکرد بخش تالاموس می‌شود.

پژوهشگران در آزمایش‌هایی که انجام دادند تا حدی به این نتیجه رسیدند اما هنوز هم معتقدند آزمایش‌های بیشتری برای اثبات این موضوع لازم است.

اِل‌اِس‌دی (LSD) با نام شیمیایی اسید لایزرژیک دی اتیل آمید که با نام اسید نیز شناخته می‌شود، معروف‌ترین دارو در دسته روان‌گردان‌ها است. این دارو به‌طور گسترده برای مصارف تفریحی و درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به‌طور معمول ال‌.اس‌.دی بلعیده یا روی زبان نگه داشته می‌شود. ال‌.اس‌.دی اولین بار در سال ۱۹۳۸ توسط یک شیمیدان سوئیسی / اکوادوری به نام" آلبرت هافمن" که به امید دست یافتن به دارویی جدید، انواع ترکیبات ارگوت را آزمایش می‌کرد، ساخته شد.

یافته‌های این مطالعه در مجله "Proceedings of the National Academy of Sciences" منتشر شد.