این است «زن روز»

مجید دوامی پس از بازگشت از یک دوره مطالعاتی در آمریکا در سال ۱۳۴۳ ایده‌ای را با موافقت دکتر مصباح‌زاده در موسسه مطبوعاتی- انتشاراتی کیهان به نام هفته‌نامه «زن روز» پیاده می‌کند که حاصل آن انتشار پرتیراژترین مجله تاریخ ایران و برگزاری مسابقه دختر شایسته ایران به نام دختر بهار است که از پس آن افتخارات جهانی را نیز برای ایران به ارمغان ‌می‌آورد!

آن سال‌ها نماد زن مدرنیزه ایرانی را چهره‌هایی چون شهلا وهاب‌زاده، الهه عضدی و شهره نیکپور (برندگان دختر شایسته ایران که تصاویرشان بر روی جلد مجله زن روز نقش می‎‌بست» یدک می‌کشیدند، چهره‌هایی که شایستگی‌شان از رنگ رخساره ناشی می‌شد. همان خوانشی که غرب به اسم مدرنیسم از زن، مد‌نظر داشت.

همان سال‌ها افسانه شریعتی، خواهر و شاگرد دکتر شریعتی در خاطره‌ای می‌گوید: وقتی همراه با دکتر شریعتی به گردشی در صحرا رفته بودیم، با دیدن زن کشاورز که چادر به کمر بسته و کودک بر پشت داشت و عرق می‌ریخت، تلخندی زد و گفت: این است «زن روز»، نه آن مجله زرد و یک پولی و زنان رنگ روغنی پشت جلدش!

امروز و پس از انقلاب اسلامی ۴۱ سال است که بساط دختر شایسته ایران‌ و «زن روز» مجید دوامی برچیده شده است. اما تفکر غرب نسبت به زن و مقابله‌ای که با الگوهای یک زن مسلمان دارد هنوز توسط گروههای سیاسی، اجتماعی، هنری، حوزوی و… گوناگونی به قوت خود جاری است و تبدیل به ابزاری برای بازی‌های سیاسی شده است.

امروز و به واسطه‌ی انقلاب اسلامی و دم مسیحایی امام خمینی(ره) الگوی زن مسلمان مصادیق فراوانی یافته که هر کدام از آنها به تنهایی در مقابل «زن روز» غرب قدم علم می‌کنند و بازی آزادی و برابری زن (شما بخوانید برهنگی و بی‌هویتی زن) را منقلب می‌سازند.

روزی الگوی زن مسلمان خاطرات اساطیری سیده زهرا حسینی در کتاب «دا»، خاطرات معصومه آباد در کتاب «من زنده‌ام» و… می‌شود و امروز مستندی به نام «بانو» به کارگردانی محمد حبیبی‌منصور که داستان زندگی عصمت احمدیان مادر شهیدان فرجوانی را روایت می‌کند.

زنی که مبارزه، زندگی، مرگ‌آگاهی، از خودگذشتگی، اشک، محبت و عشق خلاصه‌ی زندگیش است. فضائلی که هر کدامش به تنهایی می‌تواند شکننده‌ی خوانش غرب و آمران داخلیش از زن باشد.

«بانو» اما حسرتی را نیز بر جای می‌گذارد، حسرتی که ای کاش علی شریعتی می‌بود تا روایت «زن روز» انقلاب اسلامی را می‌دید.

کدام هنر، کدام تجربه

با همه‌ی توضیحاتی که از مستند «بانو» و جایگاهش در این عصر یخبندان رسانه‌ای به عنوان معرف یک الگوی زن مسلمان گفتیم و نگفتیم که تجربه فرمی فیلمساز در بیان ابعاد شخصیت، نمونه‌ای ضعیف شده از «روایت فتح» سید مرتضی آوینی در روایت فتوح انسانی با زمینه مرگ‌آگاهی است که در نوع خود با توجه به متفاوت بودن جغرافیا و زمان فیلمسازی می‌تواند امر قابل توجه‌ای باشد. با همه‌ی این محاسن، مستند «بانو» به علت عدم تطابق با مولفه‌های هنری و تجربی در گروه هنر و تجربه اجازه اکران نمی‌یابد. این در حالی است که این روزها به بهانه هفته دفاع مقدس، هفته نکوداشت شهید و شهادت که لا‌مکان و لازمان‌ هستند مستند ضدجنگ «زیر صفر مرزی» در گروه هنر و تجربه در حال اکران است.

حال تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…