درآمدی بر روان شناسی دین و تربیت دینی در اندیشه ی غزالی
درآمدی بر روان شناسی دین و تربیت دینی در اندیشه ی غزالی
چکیده
«روان شناسی دین» به معنای مطالعه علمی و روان شناسانه دین داری و «تربیت دینی» به معنای پرورش انسان دین دار، دو عرصه مهم و جدید در مطالعات روان شناختی و تربیتی به شمار می روند. بازشناسی این دو عرصه در آرای امام محمد غزالی بسیار ضروری است. از بین مطالعات روان شناختی غزالی در عرصه روان شناسی دین، در این نوشتار به چیتسی ایمان و دین داری، ابعاد دین داری، درجات دین داری و آسیب شناسی دین داری پرداخته می شود و در حوزه تربیت دینی و دین دارپروری، تنها ساحت «تربیت عقیدتی» از منظر غزالی و توصیه های تربیتی او مطرح می شود.
1. مقدمه
«روان شناسی دین» از شاخه های جدید دانش روان شناسی است که مطالعه علمی و روان شناسانه دین داری را در دستور کار خود قرار داده است و رفتارهای دینی و باورها و ارزش های دینی را در بر می گیرد (آذربایجانی، 1387، ص6) پیشینه رسمی روان شناسی
دین به اواخر قرن نوزدهم بر می گردد؛ ولی تاملات روان شناختی درباره دین داری انسان، سابقه ای طولانی دارد، این تأملات، گاه جنبه توصیفی دارد، مانند کتاب های مقدس ادیان بزرگ و کتاب های شبه دینی ای که برای تربیت معنوی تدوین شده اند؛ نظیر: کتاب اعترافات آگوستین قدیس، مثنوی معنوی مولوی و احیاء علوم الدین غزالی (همان، ص10).