مقاله1718 :آثار محبّت به اهل بیت(ع)
مقاله1718 :آثار محبّت به اهل بیت(ع)
از بزرگ ترین امتیازات مذهب شیعه بر سایر مذاهب این است که زیر بنای اصلی آن محبّت است. از زمان شخص نبی اکرم(ص) که این مذهب پایه گذاری شده است، زمزمه محبّت و دوستی بوده است تا به امروز. برای تشدید و توسعه و ماندگاری این محبّتها، در روایات آثاری برای آن بیان شده است که به برخی از آنها اشاره می شود:
1. دستگیری در هفت جا
پیامبر اکرم(ص) فرمود:
«حبّی وحبُّ اهل بیتی نافع فی سبعة مواطن اهوالهنّ عظیمة، عند الوفاة و فی القبر و عند النشور و عند الکتاب و عند الحساب و عند المیزان و عند الصراط؛(118)
محبّت به من، و به اهل بیت من در هفت موضع که سخت وحشتناک است، نافع و سودمند می باشد: 1.لحظه جان دادن؛ 2.در عالم قبر؛ 3. هنگام محشور شدن؛ 4.هنگام گرفتن نامه [اعمال ]؛ 5.در وقت حساب رسی؛ 6.در وقتی [که اعمال با] ترازوی [مخصوص سنجیده می شود]؛ 7.هنگام [عبور از ]صراط.
در جای دیگر فرمود:
«اثبتکم علی الصراط اشدُّکم حبّاً لی و لاهل بیتی؛(119)
استوارترین شما بر صراط [کسانی هستند] که در دوستی من و اهل بیتم استوارتر باشند.
2. آمرزش گناهان
پیامبر اکرم(ص) فرمودند:
«حبّنا اهل البیت یکفّر الذّنوب و یضاعف الحسنات؛(120)
دوستی ما اهل بیت گناهان را می پوشاند و حسنات را دو چندان می گرداند.
و امام حسن مجتبی(ع) فرمود:
«انّ حبّنا لیساقط الذنوب [مِن ] بنی آدم کما یساقط الرّیح الورق مِن الشّجر؛(121)
دوستی ما گناهان را از بنی آدم می ریزد، چنان که باد برگ درختان را می ریزد.