به گزارش ایسنا، در معرفی ناشر از این کتاب عنوان شده است: «رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می‌داد» با نثری پیراسته و مستحکم، تقریباً تمامی اسلوب روایت سنتی را در سطح ساختاری به بازی گرفته است. نویسنده این رمان که پیشتر تجربیات داستانی موفقی با روش‌های نگارش سنتی داشته، این بار پا را فراتر از آن می‌گذارد.
هنر مرکززدایی نویسنده آنچنان در تار و پود داستان تنیده شده که بخش‌های مختلف رمان همچون کالبد موجود زنده‌ای به هم پیوسته و وابسته به نظر می‌رسد. هیچ شخصیت ناسره و اضافه‌ای در داستان سر بر نمی‌آورد. با این حال رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می‌داد» داستانی است با شخصیتهای هم‌تراز که تقریباً همه آنچنان خوشتراش‌اند که خواننده می‌تواند هر یک را به میل خود قهرمان داستان فرض کند. خواننده در آن واحد می‌تواند با شخصیتی همذات‌پنداری کند و یا با او از سر بی‌مهری برآید. نویسنده (حنیف) نیز یکی از همین (ضد)قهرمان‌های داستان است. او نیز رازی سر به مهر را به دوش می‌کشد که جایی بهتر از این داستان برای اعتراف به آن پیدا نمی‌کند!
رمان حنیف توجه مخاطبش را به دنیاهای موازی می‌کشاند، به دنیاهایی که نرم نرمک آنچنان در هم می‌آمیزند و یکی می‌شوند، گویی از آغاز چنین بوده‌اند. دنیای قدیم و جدید شخصیتهای داستان، دنیای واقعیت و جادویی مردم ایران، و بدین‌سان دنیای نویسنده و خواننده اندام‌وار در هم می‌آمیزند. حوادث بزرگ جامعه همچون روح در زندگی خصوصی شخصیتهای داستان دمیده می‌شوند. جادو، افسانه، اساطیر ایرانی و بومی، و بر خلاف آنچه در رمان‌های فانتزی معمول رایج است، در جسم زندگی واقعی مردم داستان حلول می‌کند و با درونمانه‌های اصلی داستان ارتباطی تنگاتنگ پیدا می‌کند.
از دیگر ویژگیهای ساختاری رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می‌داد»، متنی شدن است. متنی شدن (Textualization) یکی از تکنیکهای باورپذیری در رمان‌های رئالیسم جادویی است. نویسنده با این شگرد، مرز میان خود و شخصیتهای داستانی و حتی مخاطب را برمی‌دارد و بدینگونه واقعیت و تخیل درهم می‌آمیزند. به‌کارگیری چنین تکنیکی سبب می‌شود که آنچه تا لحظه مطالعه داستان برای خواننده خلاف عادت جلوه می‌کرده، عادی شود.
رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می‌داد»، اثر محمد حنیف، از متنی‌شدن به طور آشکار استفاده کرده است. طرح روی جلد این رمان که اثر خلاقه‌ای از مجید زارع است، با قرار دادن روبان سیاهی روی جلد و با نوشته روی آن که واژه‌های مرگ و حنیف را در کنار هم قرار داده، به نظریه مرگِ مؤلف کنایه زده است. روشی که از ویژگیهای این رمان محسوب می‌شود. مؤلف بارها وارد حوزه زندگی شخصیتهای داستان می‌شود و شخصیتهای داستانی نیز بارها به میهمانی نویسنده می‌روند و او را به یکی از شخصیتهای داستانی تبدیل می‌کنند.»
این رمان به تازگی در 336 صفحه و چهار فصل با عناوین دختر سرهنگ، مسافرخانه گیلان‌نو، روزی که سنجدها می‌رسند و لنج قراضه ابوموسی توسط نشر اسم روانه بازار کتاب شده است.
همچنین کتاب «داستان سیاسی، داستان انقلاب (سیری در ادبیات داستانی سیاسی ایران و جهان)» از دیگر کتاب‌های تازه منتشرشده حنیف است که با همت نشر پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی منتشر شده است.
در معرفی این کتاب عنوان شده است: کتاب «داستان سیاسی، داستان انقلاب» اثری است در گروه موضوعی ادبیات انقلاب اسلامی. از جمله مهمترین اهدف نویسنده از نوشتن این اثر عبارتند از : نشان دادن سیر تحول ادبیات داستانی سیاسی در ایران و جهان، ارائه تعریفی جامع از داستان انقلاب اسلامی، معرفی مهمترین داستان‌نویسان سیاسی و آثار بااهمیت در این حوزه و بررسی جایگاه داستان انقلاب اسلامی در ادبیات سیاسی ایران. آنچه این کتاب را از آثار مشابه متمایز ساخته، عبارت است از: بررسی تاریخچه و سیر تحول ادبیات داستانی سیاسی در دانشگاههای جهان و گونه بندی و زیرگونه‌های داستان انقلاب و داستان سیاسی و همچنین بررسی آرا و نظرات صاحب‌نظران در باره داستان انقلاب، داستان مذهبی و داستان انقلاب اسلامی. علاوه بر پرداختن به موضوعات فوق که دو محور اولیه آن برای اولین بار در تاریخ ادبیات داستانی سیاسی ایران صورت می‌پذیرد، نویسنده برخی موضوعات فرعی دیگر را نیز همچون درونمایه‌های اصلی داستان انقلاب و تفاوت نگاه داستان‌نویسان به موضوعات سیاسی و ... بررسی کرده است.
اصلی‌ترین سوالی که نویسنده در این کتاب در پی پاسخ دادن به آن است، تعریف داستان سیاسی ، داستان انقلاب و داستان انقلاب اسلامی و تعامل این گونه‌های ادبی با یکدیگر است. این اثر شامل سه فصل است با عنوان‌های تعامل ادبیات داستانی ، سیر تحول ادبیات داستانی سیاسی در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی و ادبیات داستانی سیاسی در سال‌های پس از انقلاب اسلامی.
نویسنده در نتیجه‌گیری خود ضمن بررسی داستان انقلاب و داستان انقلاب اسلامی و نگرش‌های متفاوت به انقلاب و سیر تحول این نگاه در سال‌های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تمامی این گونه‌های داستانی را ذیل داستان سیاسی تقسیم‌بندی کرده است.»
