خوابم نمي برد، حال و حوصله مطالعه ندارم، براي بيرون رفتن هم انگيزه اي ندارم، چند روزي است مي خواهم مطلبي درباره روز خبرنگار بنويسم ، خيلي با خود كلنجار رفته ام، راه به جايي نبردم، بلند مي شوم، روبه رويم آينه را مي بينم، نگاهش مي كنم، موهاي سياه و سپيدم را نشانم مي دهد.
به فكر فرو مي روم، گذشته را مرور مي كنم. تا چه اندازه از درد و رنج آنان، آگاهم كه اكنون مي خواهم برايشان بنويسم و روزشان را به آنها تبريك بگويم.
رو به روي آينه ايستاده ام، نگاهم مي كند ، منتقدي كه به سادگي مي توان شكستش داد، دروغگويي كه هميشه حقيقت را عريان نشانت مي دهد، تنها شاهديكه با تمام صداقت تو را به فكر وا مي دارد، ثانيه ها مي گذرند و من همچنان مبهوت آن همه صداقت و پاكي آينه ام. «تا چه شكلي تو در آيينه همان خواهي ديد» ياد دوستان خبرنگارم مي افتم، آينه هايي زلال و شفاف كه مي تواني با اطمينان، خود را در آنها ببيني، آينه هايي كه خود را نمي بينند تا تو را نشان دهند.
از مردمك ديده ببايد آموخت
ديدن همه كس را و نديدن خود را
فردا كه ۱۷ مرداد است مي خواهم به تو سلامي دوباره كنم، فارغ از همه قيل و قال كارهاي اداري، زيرا تنها مي توان به آينه سلام كرد و احساس خود برتربيني نكرد و آنقدر با معرفتند كه مي توان با آنها رفاقت كرد و نتيجه آن را كه رو راستي است، گرفت.
رو به روي آينه ايستاده ام، نگاهم مي كند به او مي گويم: خوشا به سعادتت كه هميشه مي نمايي حتي هنگامي كه شكسته باشي! كه سرنوشت تو اين است. من تو را به تو هديه مي كنم، كه از من عاشق تر، مهربان تر و دلسوزتري. من تو را به تو هديه مي دهم تا همه را آنگونه كه هستند، نشان دهي شايد رستگار شوند، شايد... و بي هيچ چشم داشتي هستي ات را به خودي و غير خودي مي بخشي، شايد مهربان شوند، شايد ...
رو به روي آينه ايستاده ام. نگاهش مي كنم، عشق به وطن، رهبري، ارزش هاي اسلامي و انساني و پاسداري از خون لاله هاي پرپر شده هشت سال پايداري و استقامت ، همه را مي توان در آينه نگاه و بازتاب قلم تو ديد، و من خوب مي دانم اينها همه در وجود آينه ها هست، و بي شك اگر شهيد صارمي (خبرنگار فقيد خبرگزاري جمهوري اسلامي) امروز اينجا بود، به تو اي دوست دانشمند و فرهيخته من، افتخار مي كرد كه جز در راه حق و حقيقت گام برنمي داري.
از تو گفتن سخت و دشوار است، امروز روز توست كه بي هيچ چشم داشتي، مي نمايي تو ديوانه اي! نه! تو عاشقي! با زخم هايي كه درونت را مي خراشند باز هم نگاهت را از كسي دريغ نمي كني، از روستايي، شهري، عرب ، لر، كرد ، ترك ، بلوچ و ...
« هر كجا آينه بيني صيقلش خاكستر است »
اي دوست خبرنگارم، تو را آينه ناميدم كه آينه بودن و آينه ماندن هنرمردمان ايران زمين است. تو را آينه ناميدم كه نقش حقيقت را بدون رودربايستي به تصوير مي كشي . مي دانم چه سنگ هايي به سويت پرتاب مي شوند تا بشكني، اما خبرندارند كه آينه شكستن خطاست! آنها خوب مي دانند آينه امنيت ندارد، بيمه نيست، مي دانم ابر و بادهايي هستند كه نمي خواهند تو آنگونه باشي كه در كتاب تقدير برايت نوشته اند. مي دانم تشنه آرامش و امنيت هستي، از وعده هاي ديروز و امروز خسته شده اي، وعده هايي كه هيچ وقت شيريني آنها را نچشيده اي.
پشت ميزت نشسته اي و مانده اي به غم هاي خود بينديشي يا به مشكلات مردم. درونت دردهايي هست كه تورا به خود مشغول كرده اند. با خود مي گويي:« من همانم كه بايد بنويسم، از همه چيز و همه كس. از زشتي ها و زيبايي ها و ... »
اي دوست هميشه بيدار كوچه هاي شهر من، چگونه مي توانم برباغ درد هايت مرهمي بگذارم، چگونه مي توانم بر زخم هايي كه مثل خوره تنت را مي خراشند، التيامي باشم.
گام هايم را آهسته بر مي دارم تا به تو برسم براي تبريك روزخبرنگار . مي خواهم خاطرت را پريشان نكنم با نفس هايم.
آرام آرام نزديك مي شوم، در خود فرو رفته اي، واژه ها را سبك - سنگين مي كني، مبادا جابجا شوند ، به تو نزديك و نزديكتر مي شوم، ذره ذره از خجالت آب مي شوم، قلمت بر روي كاغذ مي لغزد ، دلت قرص است و آغاز مي كني با قسم او «نون والقلم و ما يسطرون» فقط براي لحظه اي نگاهت مي كنم و برمي گردم، مبادا خاطرت آشفته شود از هرم نفس هايم، از كنارت آهسته مي گذرم و تو را تنها مي گذارم با خدايي كه در اين نزديكي است.
در راه بازگشت به خود مي گويم:
بخت آينه ندارم كه در او مي نگري
خاك بازار نيرزم كه بر او مي گذري
نوشته ای کاش آینه ها بیمه بودند! اولین بار در سایت خبری شهرستان خنج پدیدار شد.
