از زمان شروع فصل گرما تا به حال، هر روز اپلیکیشن Yahoo Weather را باز و بلافاصله حداکثر دمای هوا در ده روز آینده را چک می‌کنم به امید اینکه عدد ۳۰، ۳۱، ۳۲ یا حتی ۳۳ را ببینم. اما همیشه با اعداد ۳۷، ۳۸، ۳۹ مواجه می‌شوم (بماند که در اوایل تابستان ۴۲ بود). بعدش به دمای شهرهای مختلف دنیا از توکیو و سان‌فرانسیسکو گرفته تا ملبورن و تورنتو در همین بازه‌ی زمانی نگاهی می‌اندازم و همان‌طور که همیشه انتظار دارم اختلاف دمای شدیدی را می‌بینم. تهران خیلی گرم است و این گرما پدر منابع آب را در می‌آورد.
اما ما این فاجعه را آن‌طور که باید احساس نمی‌کنیم. در خانه و محل کار زیر باد خنک کولر با خیال راحت می‌نشینیم. مشکل آب نداریم چون آب آشامیدنی و شیرین از شیرهای‌مان فت و فراوان بیرون می‌آید و ما را سیراب می‌کند. رنگ سبز زیبا و آرامش‌بخش فضای سبز شهری مثل چمن‌ها و درختکاری خستگی‌مان را رفع می‌کند و به ما این حس را می‌دهد که همه چیز خوب و آرام است. چه شهر سرسبز و زیبایی داریم! اما کافی است که مجبور شویم مدتی در صف تاکسی بایستیم یا مسیری را پیاده برویم. آن‌وقت است که تازه می‌فهمیم وای! چقدر گرم است! فقط هم می‌فهمیم گرم است. دیگر فکر نمی‌کنیم که این گرما یعنی خشکی، خشکی یعنی بیابان بی آب و علف و بیابان بی آب و علف یعنی پایان زندگی. به محض اینکه وارد یک مکان خنک می‌شویم همه چیز را فراموش می‌کنیم.
حقیقت تهران، شهر جذاب و دوست داشتنی ما خیلی با فضای سبز تقلبی که هر روز می‌بینیم فرق دارد. فرض کنید این پارک‌ها و بوستان‌ها، چمن‌ها و درخت‌ها آبیاری نشوند؛ آبی که به زور کلی سدسازی تامین شده نه بارندگی. طبیعتا این مناظر سرسبز خشک می‌شوند. کل شهر بیابان می‌شود و برایمان آشکار می‌شود که تهران قشنگ‌مان بیابانی بیش نیست و هیچ جذابیتی ندارد. در نتیجه تمام سعی‌مان را می‌کنیم که این بیابان بزرگ را طرد کنیم. اصلا کاری به اسراف در مصرف آب و مدیریت اشتباه آب و استفاده بیش از حد از منابع آب زیرزمینی ندارم. دوست داشته باشیم یا نه، ایران یک کشور نیمه خشک است و با تغییر اقلیم و گرمتر شدن هوا روز به روز خشک‌تر شده تا اینکه به یک کشور کاملا خشک تبدیل شود.
من به نوبه‌ی خودم همیشه حواسم هست که گول طبیعت دست‌ساز و مصنوعی تهران را نخورم و باید با حقیقت این شهر مواجه بشوم. نمی‌دانم اگر همه‌ی مردم ما به انسان‌های مسوول تبدیل شوند و ناگهان تصمیم بگیرند درست مصرف کنند، چه می‌شود؛ تاثیری می‌گذارد یا نه. اما من که چشم‌ام آب نمی‌خورد. بیابان، بیابان است یا باید با این موضوع کنار بیایم یا به فکر چاره‌ای اساسی باشم.
مطلب گول طبیعت دست‌ساز تهران را نمی‌خورم برای نخستین بار در دیجی‌کالا مگ منتشر شده است.
