محبت به فرزند یکی از عاشقانه‎های پدر و مادر است. کودک همان‎طور که به غذا و پوشاک برای زندگی نیاز دارد، محبت دیدن نیز نیاز روح و روان اوست. پس همان‎طور که بی حساب و کتاب به فرزندتان مواد غذایی نمی‎دهید و مراعات می‎کنید، در محبت به آن‎ها نیز کمی محتاط‎تر باشید که اهمیت کیفیت و کمیت و چگونگی محبت کردن، کمتر از فعلِ #محبت کردن نیست. اگر هدف شما از #تربیت_کودک آماده سازی او برای زندگی با همه تلخی و شیرینی‎هایش باشد و به دنبال سعادت و خوشبختی او باشید، برای تربیت او برنامه‎ریزی و مطالعه خواهید داشت. یکی از اشتباه‎های تربیتی، #لوس_کردن کودک و از خودراضی بار آوردن اوست. گاهی باید جلوی احساسات مادرانه و پدرانه را گرفت و محبت نکرد تا فرزندتان بزرگ شود، تربیت شود و یاد بگیرد. این موقعیت‎ها بسته به شخصیت فرزندتان، مختلف و متفاوت هستند. برای نمونه چند موقعیت را بررسی می‎کنیم: •    تسلیم شدن بی‎قید و بند در برابر خواسته‎های کودک، او را از خودراضی و مستبد بار می آورد، برای مثال: با فرزندتان وارد مغازه‎ شده‎اید. او از ابتدای ورود هر کالایی را می‎بیند، می‎خواهد خریداری کند. با مخالفت شما گریه و زاری راه می‌‎اندازد. اگر شما دلتان برایش بسوزد و نتوانید اشک‎های او را ببیند، حاضر می‎شوید هرچیزی را طلب کرد برایش بخرید. در این صورت در بزرگ‎سالی یاد نگرفته است که در برابر خواسته‎ها و اهدافش صبر کند و مقاومت به خرج دهد. اما اگر آینده و تربیت فرزندتان مهم است، کمی جدی‎تر برخورد کنید. به اشک‎هایش اهمیت ندهید. می‎توانید با او شرط کنید که فقط یک حق انتخاب دارد. •    حمایت بیش از حد در مواقع ضعف و سختی، او را ضعیف و ترسو و وابسته بار می‎آورد. برای مثال: فرزند دلبندتان مریض شده است. بدترین کار این است که تمام خانواده کار و زندگی‎شان را تعطیل کنند و به پرستاری و عشق ورزی به او بپردازید. رسیدگی بیش از حد، محبت‏‎های بی‎حساب، تمام وقت در خدمت بودن، بزرگ کردن بیش از حد یک مریضی ساده، ناله و زاری راه انداختن و ناز کشیدن الکی، اشتباه‎ترین رفتار است. این فرزند اگر در نوجوانی و جوانی مریض شود، همواره به دنبال کسی می‎گردد تا زمان بیماری ناز او را بکشد و تیمارش کند و اگر بی‎اعتنایی و بی‎مهری ببیند به شدت دچار مشکل می‎شود. اما پدر و مادر عاقل، در این موقعیت اینگونه رفتار می‎کنند: زندگی مانند قبل در جریان است. والدین برای کودکشان توضیح می‎دهند که با توجه به شرایط بیماری، مثلا سرماخوردگی، باید یک سری مراعات‎های غذایی و دارویی را انجام دهد. در کنار کارهای روزانه، محبت و رسیدگی مناسب را از یاد نمی‎برند. یک بیماری ساده را بیش از حد برای فرزندشان پراهمیت نمی‎کنند. در این صورت فرزند یاد می‎گیرد که با مشکلات و بیماری راحت‎تر و منطقی‎تر کنار بیاید و دچار اضطراب نشود. •    حمایت بیش از حد از فرزند، او را وابسته، متکی به دیگران و زودرنج بار می‎آورد. برای مثال: فرزندتان هنگام بازی با دوستانش به زمین می‎خورد و یا توسط یکی از هم‎بازی‎هایش صدمه می‎بیند. رفتار اشتباه این است که شما دستپاچه و نگران سوی او بروید و نازش کنید، دیگری و حتی زمین و وسایل را دعوا کنید و مثلا کتک بزنید. در این صورت فرزندتان می‎آموزد که برای هر اتفاقی دنبال مقصر باشد. همچنین کسی باشد که بتواند حق‎اش را بگیرد. این فرزند توانایی مقابله با مشکلات را ندارد و در جامعه شکننده و ضعیف خواهد بود. بهتر است والدین در برابر این اتفاقات، طبیعی برخورد کنند. هم‎زمان با محبت کردن، به او بیاموزند که اتفاق پیش آمده تقصیر خودش بوده است. رفتارهایی نظری مثال‎های گفته شده، باعث می‎شود فرزند خودپسند، لوس، پرتوقع، ضعیف و زودرنج و بدون اعتماد به نفس بار بیاید. بهتر است به عنوان یک پدر و مادر نمونه از ابزارهای تربیتی به صورت متناسب استفاده کنید. ابزارهایی مانند: محبت، جدیت، اغماض، تشویق، تنبیه، گذشت، بی اعتنایی همه و همه باید در امر تربیت مورد استفاده قرار بگیرند. دقت داشته باشید که فرزند شما، عروسکی نیست که صرفا بخواهید از آن لذت ببرید و از محبت مادرانه سیرابش کنید. بلکه او امانتی است از جانب پروردگار به دست شما که شخصیت او را بسازید تا رشد کند و به انسان موفق و کاملی تبدیل شود.

زیاده‎روی در محبت به فرزند