وقتی بین دوراهی میمونم انتخاب میکنن
بین دو چیز در بهترین حالت هردو عزیز
خیلی خوبه
انتخاب کردن فرآیند اصالت دهنده ایه
انتخاب ها نشون میدن که چه چیزی در اولویت قرار داره
که چ چیزی در بدترین حالت فدا میشه
ولی خب انتخاب ایرادات سنگینی داره
بخش عمده انتخاب های ما شاید از توهم بیاد
توهم اینکه این بهتره از اون یکیه
در واقع ما داریم بین توهم و واقعیت انتخاب میکنیم
شاید بین دو توهم حتی
بین دو آرزو و خواسته
انتخاب توش ساختنی نیست
هیچ دو چیز مانع الجمعی به نظر من وجود ندارن
ما از روی عدم توانمندی مجبوریم بین دو چیزی که مانع الجمع نمود میکنن انتخاب کنیم
ولی در واقع مانع الجمعی وجود نداره در میان انتخاب های اساسی ما
وقتی داری انتخاب میکنی باید با توجه به منابع تصمیم نهایی رو بگیری
و این کمبود منابع هستش که نمود پیدا میکنه در انتخاب یک از دو
شاید ما حتی نسبت به منابعی که در اختیار داریم هم آگاه نباشیم
در ایامی که تا کنون بر من گذشته تا حالا یاد ندارم پذیرفته باشم که چیزی نمیشه
مسلما میشه
حتی یاد ندارم که منابعی که در اختیارم بوده عامل محدود کننده ای بوده باشه برام در تصمیم گیری و انتخاب
معمولا خواستن ها و نخواستن ها ریشه انتخابم بوده
یاد ندارم بین دو چیز حساسی که میخام یکیش رو انتخاب کرده باشم
اما بعضی اوقات که منابع تعیین کننده در دست طرف مقابل قرار میگیره قضیه فرق میکنه
پذیرش تنها کاریه که میشه کرد
بماند که پذیرش رو هم میشه نکرد و به نحوی نقش آفرینی داشت در تصمیمات طرف مقابل
ولی خب بعضی چیزارو آدم میخاد که نکنه
الغرض
به زعم ذهن مریض من
ماها در انتخاب بین دو چیز عزیز و دوس داشتنی که نخوایم هیچ کدوم رو از دست بدیم
در حال انتخاب بین توانمندی و تلاش برای حفظ هردو یا شل کردن و انتخاب راحتی هستیم
مانع الجمعی وجود نداره
ما انتخاب میکنیم که کدوم چیز عزیز رو به خاطر عدم توانمندی از دست بدیم
و به اینجا میرسیم که در واقع ما فک میکنیم که داریم بین دو چیز عزیز انتخاب میکنیم
اون عزیزی که میزاریمش کنار
در واقع چیزی بود که فک میکردیم عزیزه ولی نبوده
و الان رو شد که دیگه اونقدر عزیز نیست که فک میکردیم...
#واکاوی‌روز‌آخر
#تشخیص‌عیار‌هیچ‌و‌پوچ‌شاید
