وقتی به اردوگاه رسیدم، خون مثل سیل جاری بود. می‌شد بویش را استشمام کرد. خون روی کفش‌هایمان را پوشانده و مثل چسب به آن‌ها چسبیده بود. پا و دست‌های کنده شده، کودکان بی‌سر و سرهای پیرمردهایی بی‌بدن.

پرز مرد صلح نبود؛ بدن‌های پاره پاره در «قانا» را هرگز فراموش نمی‌کنم