رابطه‌ی من با مرحوم مطهری سالها قبل از انقلاب با یک ضرب المثل شروع شد. ایشان سخنرانی می‌کرد، بحثش این بود که ما سی سال گناه کردیم، چرا قرآن می‌گوید: «خالدین فیها» برای همیشه در جهنم هستند؟ پنجاه سال خلاف کردیم چرا برای همیشه در جهنم باشیم؟ مگر خدا عادل نیست؟ داشت به این سؤال جواب علمی می‌داد. من هم نشسته بود گوش می‌دادم. من هی یک نگاه به مردم و یک نگاه به مرحوم مطهری می‌کردم. می‌گفتم: آیا مردم متوجه حرف ایشان می‌شوند؟ حرف‌های ایشان که تمام شد به مرحوم مطهری گفتم: یک لحظه صبر کنید. بلند شوم از درون جمعیت رفتم روی بلندی ایستادم. گفتم: هرکس فهمید الحمدلله! اما هرکس نفهمید گوش کند. شما یک لحظه با چاقو در چشمت می‌زنی و تا ابد کور هستی. چاقو زدن یک ثانیه و کوری نود سال است. مرحوم مطهری خندید و خیلی خوشش آمد. گفت: اگر این مثل را می‌دانستم اینقدر دست و پا نمی‌زدم. آنوقت هرجا ایشان بحث علمی می‌کرد به من می‌گفت: من علمی را می‌گویم و قرائتی بحث را ساده می‌کند.

عدل خدا؟؟!