بک یک کسی گفتند: چون کارهای خوبی کردی، خدا سه دعای تو را مستجاب می‌کند. دعای اولم این است که زن من زیباترین زن‌های دنیا شود. آمد خانه دید عجب زنی شد! در همسایه‌ها پچ پچ افتاد و صف می‌کشیدند که خانم ایشان را ببینند. دید زندگی سخت شد. گفت: دعای دوم من این است که زن من به قدری زشت شود که هیچکس نگاهش نکند. آمد خانه دید زن کج شد. گفت: دعای سوم من این است که زن من مثل روز اولش شود. یعنی پول خرج کردن عقل می‌خواهد. دعا کردن عقل می‌خواهد.
 برکت وقف این است که انسان را باز می‌کند. آدم که وقف نمی‌کند می‌گوید: این برای من است. وقتی وقف کرد می‌گوید: برای من نه، برای ما است. خودت را بزرگ می‌کنی. حتی یکبار حضرت ابراهیم یک دعای تنگی کرد، خدا گفت: من این دعا را مستجاب نمی‌کنم. دعا این بود. «وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ‏ آمَنَ‏ مِنْهُم‏» (بقره/126) یعنی هرکس ایمان دارد، رزق به او بدهید. خدایا به مؤمنین بده بخورند. فرمود: نه! کفار هم بخورند. «وَ مَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ» کافر هم باشد من کامیابش می‌کنم. حساب قیامت جداست. در دنیا نباید بگوییم: فلانی چون کافر است آبش را قطع کنید. نانش را قطع کنید. وقف باید عام باشد.

کلا عاقل باشیم