از همین رو بر آن شدم مقاله ای در راستای مسیر پیشرفت شهر انابد بنویسم
و اما بعد ...
سالهای زیادی است که سخن از پیشرفت شهر زده می شود و هر کس مسئولیتی پیدا می کند یا می خواهد مسئولیتی کسب کند قول می دهد که صنعت و جاده شهر را توسعه ببخشد تا شهرمان پیشرفته و صنعتی شود. سال هاست که این سخن را نه در شهرمان که در کشورمان می شنویم ولی هیچ گاه روی پیشرفت را آنچنان که دلمان می خواست ندیدیم!
- پیشرفت (یا به قولی توسعه) از مسیر صنعت نمی گذرد؛ صنعت یکی از میوه های پیشرفت است نه مسیر پیشرفت
- پیشرفت امری وارداتی نیست که از شهری به شهری یا از کشوری به کشوری وارد شود؛ پیشرفت امری درونزا است و باید از درون شهر و کشور بجوشد.
- برای پیشرفت شهرمان نباید به دنبال ورود صنایع بزرگ به شهرمان باشیم(اشتباه برداشت نکنید منظورمان مخالفت با داشتن صنایع بزرگ در شهرمان نیست که این آرزوی ماست) سخن ما این است که این صنایع بزرگ نباید به صورت وارداتی به شهرمان وارد شود که این خود وابستگی و ذلت و خواری است. این صنایع باید زاییده پیشرفت درونی خودمان باشد.
پیشرفت واقعی تنها از مسیر پیشرفت نیروی انسانی شهر می گذرد. پیشرفت واقعی از مسیر فکر و خرد بومی می گذرد و جز این، هر راهی وابستگی است! به راستی کدام مسئول شعار و هدفش ساختن انسان برای شهر بوده است؟ کدام مسئول پیشرفت را از مسیر گسترش مراکز دانشی و فرهنگی شهر پیگیری می کند؟ زمانی پیشرفت واقعی برای شهر حاصل خواهد شد که انسان های شهر پیشرفت کنند و بتوانند با فکر و ایده های خود و نه فکر و ایده های وارداتی شهر را بسازند و آباد کنند.
پیشنهاد می کنم هر کس دلش برای پیشرفت شهر می سوزد به فکرِ فکر و استعدادِ نیروی انسانی شهر باشد این بزرگترین سرمایه و دارایی شهر است که از شهر فرار می کند. به راستی شهر ما توانایی و پتانسیل تمرکز نخبگان فکری خود و دیگر شهرها را در درون خود ندارد؟! آیا قطب شدن در عرصه فکر و دانش به معنای پیشرفت نیست؟! جهان آینده جهان صنعت نخواهد بود! در آینده ای نه چندان دور شهری پیشرفته خواهد بود که مراکز دانشی و نخبگان و سرمایه اجتماعی آن بالا باشد و این میسر نمیشود مگر با ایمان به جوانان و نوجوانان شهر مان
