روزی که داشتیم بین چیزی که دوسش داریم،بهش علاقه داریم و چیزی که بقیه دوس دارن انتخاب میکردیم خیلی نقش آفرینی کرده
در بهترین حالت خودمون اسیرش نشدیم
ولی خب نزدیکانمون معمولا اسیرش میشن
بدیش اونجاییه که جایی که پای تو هم گیره عزیزترین کسانت با افتادن توی دامش زندگی تو رو هم تحت الشعاع قرار میدن
یعنی حتی اگه آگاهانه اسیرش نشده باشی بالاخره یه جوزی زهرش رو بهت ریخته
جالبی داستان اینجاست که این تو نیستی که از دیگران به دلیل اینکه چرا کاری که دوس نداری رو انجام میدی سوال میکنی
این دیگرانن که از تو بابت عمل به علایقت سوال خواهند کرد و محکومت میکنن
یعنی انقد این بزرگوار موجه و روتین هست که خلافش که قاعدتا باید درست باشه غلطه
یعنی اگه بخای به چیزی که دوس داری عمل کنی (که قاعدتا همه ملت باید همین کار رو بکنن) باید منتظر مواخذه دیگران باشی چراکه معمولا چیزایی که دوس داریم با چیزایی که بقیه برامون دوس دارن،با چیزایی که جامعه برامون دوس دارن همخوانی ندارن لذا این حق واسه ملت شهیدپرور موجه میشه که مواخذه کنن تو رو
داستان اون بنده خداییه که داشت از شهری رد میشد دید همه دارن خودشون رو میخارونن
یکی از این اهالی دید این خودشو نمیخارونه گفت مریضی باید بری پیش طبیب
خلاصه تا بیاد واسه این بنده خدا جابیفته که اینجا همه به بیماری خارش مبتلا هستن یه قرن طول کشید
تا بیاد به اینا بگه من مریض نیستم و شما یه دردی دارید دیگه الفاتحه...
خلاصه تو اینجور مواقع باید دیگران برات مهم نباشه حرفاشون
آدما خودشون مهم هستن
ولی حرفاشون نه واقعا
تو یکی رو دوس داری
ولی خب دلیلی نداره کسی که دوسش داری غالبا چرت نگه
فرقش با بقیه تو این میتونه باشه که چرت کمتر بگه یا جنس چرت گفتنش جذاب باشه
ولی خب دلیلی نداره بخوای چون دوسش داری چشمت رو روی این واقعیتی که داره چرت میگه ببندی
بپذیر که ملت چرت میگن
بپذیر که همینن
بپذیر که همینجوری دوسشون داری
بپذیر که واقعیت چیه
بعدش هر رویکردی بخوای اتخاذ کنی مهم نیست
بعدش میشه بازی
اول زمین بازی رو درست بشناس
بعدش هرجور دوس داری و حال میکنی بازی کن
اصن بکش زیر بازی...
