میخواستم مساله ای رو مطرح کنم که دوستان اگر نظری دارن بیان کنن. این مساله به نسبت جالب هست و شاید اوج نامردی و طمع رو برسونه.
یکی از فامیلهای دور ما داروخانه دامپزشکی نسبتا معروفی داره. ایشون ادم نسبتا دست و دل باز هست و میشه گفت صاف و ساده! البته خب برای باز کردن داروخانه زحمت زیادی کشید.
روزی مشغول کار بود که دید دوست قدیمیش از بیکاری میناله و البته دکتر نیست و دیپلم هست مدرکش.
خلاصه ایشون رو خواست براش خوبی بکنه. اورد سر داروخانه. بعد چند ماه تقریبا دستش اومد و مغازه رو برای پاره وقت یعنی از ساعت 9 صبح تا 12.30 یا حتی 13 نهایت این دوست کارفرما اداره میکرد. بچه هم محلخ بودن و هر دو حدود 40 ساله. خلاصه 5 سال گذشت. کارفرما یعنی صاحب داروخانه پول رو درست سر موقع یعنی بعد از ظهر 30 یا 31 ام هر ماه به حساب کارگر یا همون کسی که پاره وقت بود.
ایشون به روز اومدن به کارفرما گفتن لطفا کاغذی بده که من رو اخراج کردی و من برم بیمه بیکاری بگیرم و اصلا قصد خاصی ندارن. حتی یکبار قبلا قهر کرده بود و دوباره اوردنش سر کار! خلاصه این فامیل ما بهش گفته بود برو یک ماه استراحت کن پولت رو هم میریزم اون یه ماه رو دوباره میای !!
شاید نکته کلیدی ماجرا امضا نکردن یا ندادن گواهی است که ایشون پول رو میریختن!! خلاصه این کارگر رفت. بعد چند ماه کارفرما نشسته بود دید نامه اومده از اداره کار بیا حل اختلاف!!!!
بعععععله! یارو شکایت کرده بود که در این پنج سال پول ندادی دوست 30 ساله من!!!!!
خلاصه این فامیل ما هم که زیاد اهل پیچوندن و طولانی کردن ماجرا نبود بعد دو بار رفتن همونجا 5 تومان رو نقد داده بود به کارگر یعنی دوست بچگیش و گفته بود ارزوهات خیلی محدود هست!
البته تکرار میکنم کارفرما نرفت دنبال دادگاه و شکایت و ...
به هر روی میخوام بگم بعضیا اشتباه میکنن و سادگی و بعضیا دوستی و ادمی رو به چندرغاز میفروشن!
