هر لحظه دلتنگی تمام وجودت رو دربر میکشه
یاده این جمله میفتم که میگن توی جهنم میسوزی تا نابود بشی و تو لحظه ای که داری نابود میشی دوباره ریست میشی
دنیای این روزای ما هم اینجوریه
خیلی وقته که اینجوریه
تا میام یادم بره دوباره نشونه هاش میاد جلو چشمم
تا کی میشه انکار کرد مگه
شروع میکنی به سوختن در یک تایم مشخص
بعدش توی چند میکروثانیه ریست میشه
باز دوباره شروع میکنی به سوختن
از اون طرف کل تایم به صورت نمایی دلتنگیه شدید تر میشه
تا توی یک فاز دیگه اشکت رو درمیاره
اشکه انگار کار ریست رو میکنه
بلافاصله بعدش دوباره شروع میشه این دلتنگی
دوگانه دلتنگی و سوختن
حق داریم بگیم که خدایا مردیم از خوشی،وقتشه که غم بفرستی
ناشکری نمیکنم
این روزا
هرچند در آزار توامان
از روزایی که نبودی خیلی بهتره
اصن قابل مقایسه نیست
ولی درد اینه
که مگه تا کی هستی
تا کی میکشیم
تا وقتی هستی و میکشم میام
کاش نری
کاش کم نیارم
کاش این تناقض و دوگانگی حل شه یه روز
کاش...
کاش...
کاش...
