شرح عرفانی مثنوی مولوی . برگه ی سیـــصـد و چهلو ششم جزء چهارم از دفتز اول

اینت لطفِ دل که از یک مشت گِل ماهِ او چون می شود پروین گُسل (3997/1) نان چو معنی بود،خوردش ســــــود بود چونکه صورت گشت،انگیزد جُحـود (3998/1) همچو خارِ ســبز کاشتُر می خورد زان خورش صد نفع و لذّت می بـــــــرد (3999/1) چونکه آن ســــبزیش رفت و خشــک گشت چون همان را می خورد اشترذ ز دشت (4000/1) می درانـــد کام و لُنجش ای دریخ کانچنان وَردِ مُرّبی گــــــــشت تیغ (4001/1) مولوی کراراً در مثنوی خاک خواری و گِل خواری را مذمت می کــــند و می گوید منجر به تیره مطالب برگزیده...