چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی...
چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی...
چه کسی میداند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی...
چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی...
پیله ت را بگشای...
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی.
آواتار یکی از مخاطبینم تو تلگرام تصویر یک مرده بود تو غسالخونه
یه عبارتی ام نوشته بود :
هرکس که بزاد لاجرم باید مرد...
صحبت ازینجا شروع شد، می گفتن شنیدی بعد مرگ همه مرده ها تو برزخ هستن
افراد صالح و مومنین به وادی السلام میرن تا روز محشر
افراد روسیاه به صحرای برهوت
تو فکر رفتم
دم خدا گرم بعد مرگم عدالتش هست
دلیلی نداره آدم های خوب منتظر حساب کتاب خوبیشون باشن تا روز محشر که شاید هزاران سال طول بکشه
خدا بعد مرگم عدالتش جاری هست
تو گوشی لغت پیله ، پروانه شدن رو سرچ می کردم آواتار بذارم و این یکی رو حذف کنم
شعر بالایی توجه م رو جلب کرد عجیب قشنگ هست ، تو به اندازه پروانه شدن زیبایی...
میگم دقت کردی
آدم تو رحم مادرش قبل ورود به این دنیا که مرحله جدید و شکوفایی و تکامل جسمیش هست تو کیسه آبی به شکلی هست که انگار تو پیله س
وقت مرگم آدم رو طوری تو کفن می پیچن که انگار تو پیله گذاشتنش
داستانی رو تعریف کردن از پیامبر
که تو سفری از مکه به مدینه
یا شایدم از مدینه به مکه
وقتی از قبرستانی از سر خاک مرده ای رد میشن
غمگین میشن
برگشتنی سر همون خاک پیامبر با روی گشاده سر خاک اون بنده خدا میرن
صحابه می پرسن دلیل اینکه اونوقت دلگیر و الان متبسم هستین چی هست
پیامبر می فرمایند در راه رفت صاحب این قبر در حال عذاب شدن بود
الان به واسطه فرزند صالحش که به مکتب رفته و " بسم الله الرحمن الرحیم " رو یاد گرفته و بر زبانش جاری شده عذاب از پدرش برداشته شد
باز هم رفتم تو فکر
می گم
شنیده بودی با انجام هر گناهی روحی خبیث وارد بدن انسان می شه
پ دلیل عذاب قبر و چلوندن انسان خارج کردن همین ارواح هست و مطهر شدن انسان
دردی م که هست مث درد ترک اعتیاد واسه افراد معتاد هست که او زهر اعتیاد بایستی از بدنشون خارج بشه...
و باز هم این دل گرفت...