یک روز... حالا هر روزی که بود!
یک روز... حالا هر روزی که بود!
یک روز،
حالا هر روزی که بود،
زندگی، بارانی بلند و سیاهش را می پوشد، کلاهش را روی سرش می گذارد و با چمدان کوچکش جوری می رود که انگار هرگز...
که انگار هیچوقت...
که بیا فراموش کنیم که هرگز هیچکس...
یک روز، یکی از همین روز ها، یک روزی که مهم نیست کدام روز است، زندگی فالش را توی مترو خواهد فروخت.
زندگی یک روز خسته می شود... زندگی یک روز نیاز پیدا می کند کسی گرد و خاک روی شانه هایش را بتکاند.
زندگی یک روز، حالا هر روزی که بود، با یک اتوبوس کهنه، و یک جاده ی یک طرفه... یک نفره...
می رود!
زندگی مثل پیرمرد... در حال مرگ
زندگی مثل پیرزن... پیچیده لای چند متر کفن
زندگی مثل بچه ای که نیامده مُرد
زندگی مثل من... که باید...
می دانی؟
یک روز، حالا هر روزی که بود... زندگی یک جایی خواهد مُرد!
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |