شعری از هوشنگ ابتهاج برای شهریار و پاسخ آن
شعری از هوشنگ ابتهاج برای شهریار و پاسخ آن
بـا مـن بـی کـس تـنــــهـا شـده ، یــــارا تـو بـمـان
هـمـه رفــتـنــد از ایــن خـانـه ، خـدا را تـو بـمـان
مـن بــی بــرگ خـــزان دیــــده دگـــر رفــتــنـی ام
تـو هــمــه بـار و بـری ، تــازه بــهــارا تـو بـمـان
داغ و درد اســـت هــمــه نـقـش و نـگـــار دل مـن
بـنـگـر این نـقـش به خون شسته ، نگارا تو بمان
زیـن بـیـابـان گـذری نـیــسـت سـواران را، لـیـک
دل مـن خـوش بـه فـریــبی است ، غـبـارا تو بمان
هـر دم از حـلـقـه ی عـشــــاق پـریـــشـانـی رفــت
بـه سـر زلـــف بـتــــان ، سـلـسـلـه دارا تـو بـمـان
شـهـریـــارا ، تـو بـمـان بـر سـر ایـن خـیـل یـتـیـم
پــــدرا ، یــــارا ، انــــدوه گـــــســـارا ، تـو بـمـان
سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست
کـه سـر سـبـز تـو خـوش بـاشـد ، کــنـارا تو بمان
جواب شهریار:
سایه جان رفتنى استیم بمانیم كه چه
زنده باشیم و همه روضه بخوانیم كه چه
درسِ این زندگى از بهرِ ندانستن ماست
اینهمه درس بخوانیم و ندانیم كه چه
خود رسیدیم به جان، نعشِ عزیزى هر روز
دوش گیریم و به خاكش برسانیم كه چه
آرى این زهرِ هلاهل به تشخّص هر روز
بچشیم و به عزیزان بچشانیم كه چه
دورِ سر هلهله و هاله شاهینِ اجل
ما به سرگیجه كبوتر بپرانیم كه چه
كشتیى را كه پىِ غرق شدن ساخته اند
هى به جان كندن از این ورطه برانیم كه چه
قسمتِ خرس و شغال است خود این باغِ مویز
بى ثمر غوره چشمى بچلانیم كه چه
بدتر از خواستن این لطمه نتوانستن
هى بخواهیم و رسیدن نتوانیم كه چه
ما طلسمى كه قضا بسته ندانیم شكست
كاسه و كوزه سرِ هم بشكانیم كه چه
گر رهایى ست براى همه خواهید از غرق
ورنه تنها خودى از لُجّه رهانیم كه چه
ما كه در خانه ایمانِ خدا ننشستیم
كفرِ ابلیس به كُرسى بنشانیم كه چه
قاتلِ مُرغ و خروسیم، یكیمان كمتر
این همه جان گرامى بستانیم كه چه
مرگ یك بار ــ مَثَل دیدم ــ و شیون یك بار
این قَدَر پاىِ تعلّل بكشانیم كه چه
شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند
ما همه از دگران فاتحه خوانیم كه چه