فرازی از نهج البلاغه – آفرینش مورچه
فرازی از نهج البلاغه – آفرینش مورچه
به مورچه و کوچکی جثه او بنگرید که چگونه لطافت خلقت او، با چشم و اندیشه انسان درک نمیشود. نگاه کنید چگونه روی زمین راه میرود،و برای به دست آوردن روزی خود تلاش میکند. دانه ها را به لانه خود منتقل میسازد، و در جایگاه مخصوص نگه میدارد. در فصل گرما برای فصل زمستان تلاش کرده، و به هنگام درون رفتن، بیرون آمدن را فراموش نمیکند! روزی مورچه تضمین گردیده و غذاهای متناسب با طبعش آفریده شده است. خداوند منان از او غفلت نمیکند، و پروردگار پاداش دهنده، محرومش نمیسازد. گرچه در دل سنگی سخت و صاف و یا در میان صخره ای خشک باشد. اگر در مجرای خوراک و قسمت بالا و پایین دستگاه گوارش، و آنچه در درون شکم او از غضروفهای آویخته به دنده تا شکم، و آنچه در سر اوست از چشم و گوش، اندیشه نمایی از آفرینش مورچه دچار شگفتی شده و از وصف او به زحمت خواهی افتاد. پس بزرگ است خدایی که مورچه را روی دست و پایش برپا داشت، و پیکره وجودش را با استحکام نگاه داشت، در آفرینش آن هیچ قدرتی او را یاری نداد و هیچ آفریننده ای کمکش نکرد. اگر اندیشه ات را به کار گیری تا به راز آفرینش پی برده باشی، دلایل روشن به تو خواهند گفت که آفریننده مورچه کوچک، همان آفریدگار درخت بزرگ خرماست.