دوستان غائب...
دوستان غائب...
واقعا باید گفت یادش بخیر اینجا را می گویم
یادمه قبل ترها نوشته بودم که ما آدم ها متغیرهای خوبی هستم
و الان چقدر این موضوع روشن و واضح است
نمیدونم چی بگم و از کجا بگم و از کدوم گوشه ی احوالاتم و دلتنگی هایم
فقط میدونم الان اینجام بخاطر شما بخاطر شما دوست های دیروزم
از الان یهویی هایی که باعث شده وبلاگ های قشنگمون خاک بخوره و خاطره بشه بدم میاد
از واتس اپ و تلگرام و اینستاگرام و ....بدم میاد
و البته دلم براشون میسوزه که چندسال بعد اونا هم خاطره میشن و خدا میدونه ما سرگرم چی هستیم
از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان دلم برای تک تک شماها تنگ شده است
برای آقا مهران آزاد برادری که اولین لینک من بود
برای مهدی امیری پسرک بازیگوشی که همیشه دلم میخاست تربیتش کنم
برای جناب سرهنگ باقری که احساس میکنم هیچ وقت آبمون ی جوی نرفت که نرفت
برای جناب حاج مجید نصیری که الان یک دوست خانوادگی شده و البته باهاش در ارتباطم
برای علی آقای نازنین که یک جوون واقعی و با ایمان ایرانیه
برای پدر خوبم استاد آخوندی که البته کم و بیش از حالشون باخبرم
برای آبجی پریا و ستاره و ...
برای امید خان برای نوشته های عاشقانه و غمگینش دلم تنگ شده
برای نازنین بانوی زیبا مسافرجونم وجیهه خانوم گللللل
برای برادر خوب و محترم جناب حبیب خان
برای M67جان که چقدر خوب و مهربون بودند و هنوز هم تشریف میارن
و ....
دلم برای وبلاگم و همه ی متعلقاتش تنگ شده
دلم نوشتن میخواهد
کاش بودید کاش...
+این بزرگواران دوستان همیشه در صحنه بودند ببخشید اگه کسی فراموش شد...