تمام مخلوقات تو منتظرون تا تو روزى شان را به آنها بدهى. تو روزى آنها را ميرسانى و آنها را سير ميكنى، هنگامى كه روى خود را از آنها بر ميگردانى مضطرب ميشوند، و وقتى جان آنها را ميگيرى، ميميرند و به خاكى كه از آن ساخته شده اند، بر ميگردند. اما زمانى كه به مخلوقات جان مى بخشى، زنده ميشوند و به زمين طراوت مى بخشند. شكوه و عظمت خداوند جاودانى است و او از آنچه آفريده است خشنود مى باشد خداوند، به زمين نگاه ميكند و زمين ميلرزد! كوهها وا لمس مى نمايد و دود از آنها بلند ميشود. تا زنده ام، خداوند را با سرود پرستش خواهم كرد و تا وجود دارم او را ستايش خواهم نمود باشد كه او از سرود من خشنود شود، زيرا او سر چشمه همه خوشى هاى من است. باشد كه همه گناهكاران نابود شوند و بدكاران ديگر وجود نداشته باشند اى جان من، خداوند را ستايش كن! سپاس بر خداوند باد. مزامير: ١٠٤: ٢٧-٣٥
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |