لایق شیرعلی
لایق شیرعلی
زمین سخت کوهستان دل نرمم عطا کرده است
درشتم هر کی میخواند، خطا اندر خطا کرده است
به مثل کوه یکرویم، به سان چشمه حقگویم
چنین بودم، چنین باشم، که اینسانم خدا کرده است
میان کوهها بگریختم از دست جبر و ظلم
به من تاریخ سنگیندل جفا روی جفا کرده است
جدا بودم ز همخونان، که بیپل بود دریاها
سر کوه و سر چشمه دلم از غم نوا کرده است
امید و آرزویم سوخت مانند حنای سنگ
دوبیتی و رباعی نالهام را بیفنا کرده است
یکی گفتی تو ایرانی، دگر گفتی تو تاجیکی
جدا از اصل خود میرد کسی ما را جدا کرده است
جهان یک روز میترکد ز آه پرشرار ما
که بر ترک وطن ما را پیاپی مبتلا کرده است
Замини сахти кӯҳистон дили нармам ато кардаст,
Дуруштам ҳар кӣ мехонад, хато андар хато кардаст.
Ба мисли кӯҳ якрӯям, ба сони чашма ҳақгӯям,
Чунин будам, чунин бошам, ки ин сонам худо кардаст.
Миёни кӯҳҳо бигрехтам аз дасти ҷабру зулм,
Ба ман торихи сангиндил ҷафо рӯи ҷафо кардаст.
Ҷудо будам зи ҳамхунон, ки бепул буд дарёҳо,
Сари кӯҳу сари чашма дилам аз ғам наво кардаст.
Умеду орзуям сӯхт монанди ҳинои санг,
Дубайтиву рубоӣ нолаамро бефано кардаст.
Яке гуфтӣ ту эронӣ, дигар гуфтӣ ту тоҷикӣ,
Ҷудо аз асли худ мирад касе моро ҷудо кардаст.
Ҷаҳон як рӯз метаркад зи оҳи пуршарори мо,
Ки бар тарки Ватан моро паёпай мубтало кардаст.