پادشاهی صنفی
پادشاهی صنفی
مهدی بهلولی
در صنف هم می تواند پادشاه باشد،دربار و ملکه و ولیعهد هم باشد. پادشاه صنف می تواند "قدیس" باشد یعنی درباریان او را قدیس بدانند. آدمی یاد این شعر مولوی می افتد : "بود شاهی در زمانی پیش از این / ملک دنیا بودش و هم ملک دین". ملکه می تواند دستور دهد که اگر کسی می خواهد حرفی بزند که خدای ناکرده به گوشه ی قبای پادشاه بربخورد نباید در فضای عمومی بگوید یا بنویسد؛ می تواند بیاید در تلگرام، خصوصی بنویسد یا اصلا می تواند بیاید در حضور پادشاه بگوید. پادشاه بی گمان به دیدگاه های مشورتی توجه دارند و همه ی حرف ها را می شنوند و جمع بندی می کنند و برای اقدامات بعدی، تصمیم گیری می نمایند. این که چه تصمیمی خواهند گرفت به خودشان بستگی دارد. تصمیم های ایشان،شخصی است اما وظیفه ی رعیت،پشتیبانی بی چون و چراست،دفاع از تصمیم های پادشاه،و به ویژه پخش سخنان و پوسترهای پادشاه است. اگر رعیتی پیدا شود که بخواهد علنی حرفی بزند خب دستور می دهیم با او برخورد نمایند. رعیت خوب،رعیت گوش به فرمان است. رعیت خوب، رعیتی است که هرگاه پادشاه لازم دید بیاید حرف هایش را به پادشاه و یا نزدیکان او بگوید و برود منتظر تصمیم های همایونی بنشیند. در غیر این صورت،بسا که دارد در زمین دشمن بازی می کند و از جایی خط می گیرد. پادشاه پیش از این هم اعلام کرده که ما با چنین خودسرانی، چای هم نخواهیم خورد. شخص خود من هم با آنها همکلام نخواهم شد.البته پادشاه ما انسان چندان سنگ دلی هم نیست. چندی پیش ولیعهد می خواست گوش دو نفر از کسانی را بپیچاند که جرات کرده بودند برخی انتقادهای در گوشی و خصوصی رعایا را در فضای عمومی بیان کنند اما پادشاه جلوگیری و از خودگذشتگی نمودند و از جرم آن دو خیره سر گذشتند. ولی رعایا نیز باید حد خود را بشناسند،رآفت شاهانه نیز حد و حدودی دارد.
اما باید خدمت ملکه خیالی و پوشالی عرض کنم که هم اکنون در سده ی 21 م میلادی هستیم و بهتر است آرزوی سلطنت را از سرشان بیرون کنند. به گمانم اندکی دیر به دنیا آمده اند!