باران!
باران!
باران! / اد مهاي خيا بان را به نخ ميكشد، / و باد عروسك گردا ن اين خيمه ء شب باز ي.
" نظام هستي" / در تعامل با ذرات عالم / بي هيچ زيا دو كم /
و انسا ن ها !/ بندي و بي غم
سر گرم شلنگ اندا زي
هر روز و ماه و سال /. پار و پيرا ر ،
دهه و قرن و روزگا ران و اعصا ر
در همه حال،
قصه به همين منوال.
چه سر گذشت طنز الود ، سمج و درازي. فرزين عدناني
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |