خیلی ها بیش از احساسشون حرف می زنند. بیش از اون چیزی که دارند. از فیلم هاشون میگن بدون اینکه دنیایی داشته باشند. انگار به دنبال اثبات خودشون به دیگرانند. فقط حرف و حرف و حرف!
اما من با این همه دنیا ، نوستالوژی، فقط حس می کنم. تو خودم فریاد میکشم و تلاشی برای حرف زدن ندارم.
سکوت خنجر کندیه اما بالاخره می بره. بد هم می بره
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |