آرايشگري
آرايشگري
به نظرم آدم بايد هرچيزي را در حد خودش بلد باشد. مثلا يك خانم بايد آرايشگري، آشپزي، تزئين سفره و حتي خياطي را در حد برآورده كردن نيازهاي خودش بلد باشد.
يادم هست يكي از دوستان دوران دانشگاهم، حتي سيبيلهايش را هم بلد نبود خودش بردارد! از قضا پوست سفيد و موهاي پر پشت مشكي داشت كه رشد لحظهاي داشتند! و هر وقت كه به آرايشگاه ميرفت دو روز بعد همان سيبيل بود و همان كاسه! بعد يك روز شوهرش به ستوه آمده بود و گفته بود: «تو رو خدا برو آرايشگاه اون سيبيلاتو بزن!» حالا دوستم خيلي زيبا و پولدار هم بود اما اينها توجيه مناسبي براي اينكه يك خانم سيبيل مشكي چنگيزي داشته باشد، نيست!
دو روز پيش در نزديكي منزلمان يك كلاس آرايشگري پيدا كردهام كه مردد هستم بروم يا نه؟ البته به احتمال خيلي زياد بروم چون مامانم هم اصرار دارد كه بروم.
به نظرم آدم بايد هر چيزي را در حد رفع نياز خودش بلد باشد! فقط مشكلم اين است كه در اين چند ماهي كه قرار است ياد بگيرم بايد به موها و صورت خانمها دست بزنم كه بي اندازه به اين مسئله وسواس دارم! از آرايشگري به عنوان يك شغل هم متنفرم!