آموزه ی جدیدم اینه که فهمیدم تو زندگی آدم یه کارهایی هست و پیش میاد که نباید با فکر انجامشون داد، بلکه باید منحصراً دلی عمل کرد. چون در غیر این صورت درون مایه ی خودش رو از دست میده. یه چیز جعلی و فرعی از آب درمیاد که سعی کردیم بیشتر از اون چیزی که هست زینتش بدیم. این یه جورایی مثل عمل دروغینه. که احساساتمون رو در صورتی که به خودی خود زیبا و مورد احترام هستن، به دروغ فرومایه ای بدل می کنیم. و اون شادی یا غم درونی مون نه تنها ابراز نمیشه بلکه سرکوب هم میشه.
اون وقته که ممکنه حس کنیم دیگه خودمون نیستیم. اما بهتره بدونیم ما همیشه خودمونیم. فقط فراموش می کنیم خودمون بودن احتیاجی به بررسی نداره. و ما هروقت سعی نکنیم چیز دیگه ای باشیم مسلماً خودمون خواهیم بود.
و من اللّه توفیق
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |