247
247
کم از خانه بیرون می روم، اما همان دفعاتی هم که بیرون می روم با وجود اینکه باز هم بهم خوش نمی گذرد ولی، ولی یک هدیه ی بزرگ از خداوند به من می رسد. آدمها را بیشتر می شناسم و یکی یکی گره های فکری ام باز می شود. خداوندِ جان، سپاس گزارم. با لبخند.
+ نوشته شده در ساعت 8:22  توسط جواد رمضانی |